هیچکس به من نگفت
که در دوران غیبت شما ، وظایفی دارم از جنس عشق ، که با عمل کردن به آن وظایف ، راهی به سوی شما برایم گشوده خواهد شد.
مگر نه این است که مؤمن باید در فراق شما قلبش میزبان غم باشد و اندوه در دلش خانه سازد هرچند ظاهرش شاد و پر تبسم جلوه می کند.
مخفی بودن امام و نرسیدن کوتاه ما بر آن مهربان ، گرفتن حق امام از ظالمانی که از خلافت و حکومت جهان، حضرت را محروم کرده اند و همچنین سختی پیمودن راه راست و سخت شدن راه رسیدن به خدا به خاطر غیبت آن یگانه دهر ، همه و همه عواملی است که غم را در دل میهمان می کند.
اگر در نوجوانی ، جرعه ای از شربت شیرین محبت به امام را چشیده بودم اکنون در فراق آن محبوب ، اینگونه بی خیال ننشسته و در فکر دنیای خویش ، گذران عمر نمی کرد.
