هیچکس به من نگفت ۲۲

 هیچکس به من نگفت  

که در دوران غیبت شما ، وظایفی دارم از جنس عشق ، که با عمل کردن به آن وظایف ، راهی به سوی شما برایم گشوده خواهد شد.

مگر نه این است که مؤمن باید در فراق شما قلبش میزبان غم باشد و اندوه در دلش خانه سازد هرچند ظاهرش شاد و پر تبسم جلوه می کند.

مخفی بودن امام و نرسیدن کوتاه ما بر آن مهربان ، گرفتن حق امام از ظالمانی که از خلافت و حکومت جهان، حضرت را محروم کرده اند و همچنین سختی پیمودن راه راست و سخت شدن راه رسیدن به خدا به خاطر غیبت آن یگانه دهر ، همه و همه عواملی است که غم را در دل میهمان می کند.

اگر در نوجوانی ، جرعه ای از شربت شیرین محبت به امام را چشیده بودم اکنون در فراق آن محبوب ، اینگونه بی خیال ننشسته و در فکر دنیای خویش ، گذران عمر نمی کرد.

هیچکس به من نگفت ۲۱

 هیچکس به من نگفت  

که اگر بیایی، ظلمی باقی نمی ماند. دختربچه عراقی، پدرش را از دست نمی دهد و شیر خوارگان فلسطینی بی خانمان نمی شوند. سربازان آمریکایی با بی رحمی وارد خانه ها نمی شوند و حرمت زن ها حفظ می شود. حاکم فقط تویی ،تنها تو که جانشین خدا بر روی زمینی و دیگران همه مطیع امر تو خواهند بود و جهانیان ، حکومتی الهی و حاکمی چون شما را خواهند دید.

به ما نگفتند که دوران ظهور ، دیگر هیچکس سر کسی کلاه نمی گذارد و دروغ و دغلبازی تشییع جنازه می شوند. زندگی ها با عیش حلال ، خوش می شوند و مردم در کوچه ها با لبخند به هم سلام می دهند و احوالپرسی می کنند.

من الآن هم به همین نیت به همه سلام می کنم و لبخندم را از انسان ها دریغ نمی سازم.

هیچکس به من نگفت ۲۰

 هیچکس به من نگفت  

در هنگام ظهورت ، آسمان می بارد هرچه که بخواهی. آفت از زمین ها فراریو زمین مهربان می شود و گنجهای زیرزمین با افتخار ، خود را نمایان می سازد.

چرا به ما نگفتند که وقتی بیایی، خبر از کویر و خشمی ، دیگر نیست. آبادی و آبادانی همه جا را فرا گرفته و هر روز بهتر از دیروز است و بهترین چیز ، نگاهی است که در این جهان پر از خیر و برکت بر تو می اندازیم و نمازی است که به شما اقتدا می کنیم. آن وقت دیگر برای فرج دعا نمی کنیم، بلکه برای سلامتی و طول عمر یار از سفر آمده ، دستانمان بر سجاده نیاز ، بلند است و دعا می کنیم.

و عاشقانه در پی انجام اوامر شما به دور شما می چرخیم و نگاه مهربان شما را هر روز می بینیم و از نامهربانی های خودمان به یکدیگر در زمان غیبت، چیزی جز شرمساری نصیبمان نمی شود و شما چه مهربانانه از همه ما می گذری.